| Honderden jaren geleden kwamen boeren in onze veenweidegebieden tot de conclusie dat de natte, voormalige moerassen, waarop zij woonden eigenlijk alleen geschikt waren voor het verbouwen van gras. Alleen, gras is voor mensen niet eetbaar. Maar gelukkig was er de koe, die ons producten levert die wij wel lekker vinden. De afgelopen 50 jaar blijkt alleen dat hoogproductief gras verbouwen voor veeteelt in veel opzichten niet veel anders is dan het verbouwen van andere gewassen (akkerbouw). En dat was nu net wel het idee. Hernieuwde ontwatering leidt namelijk opnieuw tot veenoxidatie (dus bodemdaling) en methaanemissies, een broeikasgas tot 27x sterker dan CO2. De monocultuur van Engels raaigras houdt minder goed water vast en leidt tot daling van biodiversiteit. Het verarmde, strakgetrokken landschap, ontdaan van bomen en bosjes, slootjes en riviertjes, ingepolderd en steeds verder wegzakkend is geen aantrekkelijk landschap om in te wonen. En bovendien gevaarlijk in een tijd van zeespiegelstijging en een veranderend klimaat dat alle veerkracht vraagt van onze ecosystemen. Het idee dat het anders moet, dat we onderdeel zijn van de natuur en we moeten bouwen met de natuur: dat is een idee, waarvan de tijd is gekomen. Voor dit soort grote transities helpt het om te weten waar we vandaan komen, dat het niet altijd zo is geweest zoals het nu is. Eeuwen geleden gingen we door een vergelijkbare transitie. Het toenmalige systeem (ontwateren van moerassen voor gebruik als akkerbouwgrond) bleek niet houdbaar. ‘Business as usual’ voelt vertrouwd en comfortabel en verandering is moeilijk. Alleen in een transitie overleven niet de grootsten of de sterksten, maar de partijen die zich het snelst het beste aanpassen. Met Regenesis helpen we pioniers in deze transitie graag om inzicht te krijgen in die kansen en om deze te realiseren. Eerlijk, down-to-earth, feitelijk en economisch onderbouwd, maar met een groen hart. |  |