| De negatieve gevolgen van de klimaatcrisis, de biodiversiteitscrisis en problemen met ons watersysteem worden steeds groter en voelbaarder. De kosten van deze ontwikkelingen voor de maatschappij nemen schrikbarend toe. Hier en daar keert de wal het schip al, omdat gangbare praktijken vastlopen. Bijvoorbeeld bij de stikstofproblematiek. Op andere gebieden komt dat moment steeds meer in zicht, zoals bij bodemdaling in veenweidegebieden. Duurzaam landgebruik in combinatie met natuurherstel op landschapsschaal biedt een maatschappelijke waarde, die gelijk is aan het verschil tussen de waarde van: 1. business as usual; en 2. herstel. Dit wordt weergegeven door onderstaande illustratie. De business case van “business as usual” wordt in toenemende mate negatiever (afnemende opbrengsten, hogere kosten). De netto-opbrengsten hiervan dalen niet lineair, maar exponentieel. Hierdoor wordt het verschil tussen herstellen en niks doen steeds groter. Met andere woorden, de toegevoegde waarde van landschapsherstel neemt steeds verder EN steeds sneller toe. Tegelijkertijd zijn er allerlei trends en ontwikkelingen die investeringen in landschapsherstel aantrekkelijk maken, zoals: - lange termijn overheidsregelgeving richting stimulering natuurherstel; - eisen voor bedrijven t.a.v. natuurimpact: o.a. TNFD, CSRD; - druk op financiële instellingen vanuit toezicht richting beheersing natuurrisico’s; en - natuurrisico’s worden meegenomen in credit ratings van bedrijven (hoger risico, hogere kapitaalkosten). Op basis van integrale (financiële, sociale, ecologische) waarde is de business case van landschapsherstel heel interessant, maar ook alleen op financieel rendement wordt deze steeds aantrekkelijker. Het levert een robuustere business case op met minder lange termijn risico. Iets waar financiers steeds meer op sturen. Kortom: investeringen in landschapsherstel raken steeds meer “in the money”. Natuurherstel is allang geen hobby meer, maar een interessante investering. |  |