In Jutland werkten Danone, Lemvig Kommune (gemeente) en herverzekeraar PartnerRe samen aan het herstel van 3.500 hectare natte natuur.
In het VK kiest Thames Water ervoor om niet te investeren in nieuwe zuiveringsinstallaties, maar in de boeren en het landschap stroomopwaarts.
Financiële instellingen hebben voornamelijk activa op de balans die in waarde dalen bij het verergeren van klimaat-, biodiversiteits- en watercrises. Dat vormt een concentratierisico.
In Nederland lopen tientallen gebiedsprocessen voor natuur, water en stikstof. Maar veel ervan lopen vast. Waarom?
Stel je voor: een toekomst waarin waterkwaliteit niet alleen een ecologisch doel is, maar een economische drijfveer. Waar de staat van het grond- en oppervlaktewater niet alleen iets zegt over het milieu — maar over de waarde van de grond die erop rust.
Donkergroene ambities… Veel gebiedsplannen staan bol van de natuurdoelen: herstel van natuur en biodiversiteit en daardoor soms stimulering van recreatie en/of (eco)toerisme.
Honderden jaren lang hebben we natuur omgezet in financieel kapitaal, zonder de verborgen schuld aan de aarde mee te rekenen. Maar dat tijdperk loopt ten einde.
De financiële wereld zet vol in op natuurlijk kapitaal. BlackRock, Goldman Sachs en zelfs tech-reuzen als Google en Amazon zien natuur niet langer als een externaliteit, maar als een strategische beleggingskans.
Gisteren in NRC: de waterschapsbelasting stijgt flink in 2025. Geen verrassing, want de uitdagingen van waterschappen stapelen zich op: klimaatverandering, bodemdaling en strengere milieunormen drijven de kosten op:
In de financiële wereld wordt infrastructuur vaak gezien als een solide, lange termijn investering. Maar wat als we natuur en landschapsherstel op dezelfde manier bekijken?
